Η Ιστορία του Κορυδαλλού της δικής μας πόλης
Στην αρχαιότητα ο Κορυδαλλός αποτελούσε ένα από τους Δήμους της αρχαίας Αθήνας. Κατά την Τουρκοκρατία ο Κορυδαλλός αποτελούσε τσιφλίκι, ένας από τους πιο γνωστούς τσιφλικάδες ήταν ο Εμμανουήλ Κουτσικάρης και με το όνομα Κουτσουκάρι ήταν γνωστός ο Κορυδαλλός για πολλά χρόνια ακόμα και μέχρι τη δεκαετία του 50 παρόλο που το επίσημο όνομα του ως Κορυδαλλός επισημοποιήθηκε το 1946 όταν ο Κορυδαλλός έγινε Δήμος.
Το τσιφλίκι του Κουτσικάρη που μετά τον Κουτσικάρη ανέλαβε κάποια Παχύνα, μοιράστηκε σε οικόπεδα που πωλήθηκαν σε πολλούς απο τούς πρώτους κατοίκους του Κορυδαλλού πριν και μετά από το 1929.
Προπολεμικά αλλά και μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο ο Κορυδαλλός όπως άλλωστε και πολλές συνοικίες του Πειραιά και της Αθήνας ήταν μια όμορφη εξοχή με χωράφια, αμπέλια και λίγα σπίτια με αυλές και κήπους. Η πιο επιβλητική κατοικία προπολεμικά, που υπάρχει ακόμα και σήμερα, ήταν το αρχοντικό του πρώην δήμαρχου Γεράκη στην γωνία Κρήτης και Αγίου Γεωργίου ένα από τα λιγοστά αρχιτεκτονικά δείγματα της Αρτ Ντεκό στην Αττική. Τα περισσότερα σπίτια είχαν αυλές και μεγάλους κήπους και αμυγδαλιές, συκιές και μουριές και μερικά όπως και το δικό μας είχαν κεραμίδια.
Μέχρι και τα μέσα του 60 οι γειτονιές του Κορυδαλλού ήταν άδειες από αυτοκίνητα και γεμάτες άπω παιδιά που έπαιζαν στους χωμάτινους δρόμους, γυαλένια, βόλους, μπάλα, σβούρες, τα μήλα, κυνηγητό, κρυφτό και αμπάριζα. Κάθε εποχή είχε και το δικό της παιγνίδι. Όταν άνοιγαν τα σχολεία τα χαρτάκια ήταν στη μόδα, συλλογές από καρτέλες με τα θαύματα του κόσμου, μοντέλα αεροπλάνων και αυτοκινήτων, σημαίες, ομάδες, και ζωγραφιές που αγόραζες από τα ψιλικατζίδικα (τα μαγαζάκια που στα παιδικά μας μάτια ήταν μαγικά).
Τα Χριστούγεννα σβούρες, γυαλένια, καρύδια και την άνοιξη μπάλα και κρυφτό. Όταν ζέσταινε ο καιρός η γειτονιά έβγαζε τις καρέκλες στα πεζοδρόμια και ήταν τότε όλοι σαν μια οικογένεια. Τι να πρωτοθυμηθείς, τον κλείδωνα, τις αποκριές, τις φωτιές του Αϊ Γιάννη, τον αυτοσχέδιο μπερντέ με τον Καραγκιόζη. Το Γηροκομείο ήταν μια απέραντη αλάνα ιδανική για ποδόσφαιρο και πέταγμα αετού τις αποκριές. Ποιος παλιός δεν θυμάται ακόμα επαγγέλματα που σβήσανε , βιοπαλαιστές που πέρναγαν από τις γειτονιές διαλαλώντας την πραμάτεια τους, ο γαλατάς , ο παπλωματάς, ο γανωτής, ο παλιατζής, ο τυροπιτάς και το καλοκαίρι ο παγωτατζής που το χειμώνα πούλαγε χαλβά και το καλοκαίρι τα παγωτά, χωνάκι της μιας δραχμής και το καραβάκι με δίφραγκο.
Το σημερινό στίγμα του Κορυδαλλού οι περίφημες φυλακές και η εγκατάσταση τους στον Κορυδαλλό κατά τη γνώμη μου ξεκινούν από την εποχή που ο δικτάτορας Μεταξάς φτιάχνει το άσυλο, το αναμορφωτήριο ανηλίκων και κατόπιν το γηροκομείο που παρέμεινε γιαπί γιατί πρόλαβε ο πόλεμος. Για λόγους που δεν γνωρίζω όλη η τεράστια περιοχή που βρίσκονται σήμερα στοιβαγμένα, φυλακές με άκουσον άκουσον σχολεία, γυμνάσια και παιδικούς σταθμούς, ήταν κάποτε μια τεράστια αλάνα για παιχνίδι και θα μπορούσε σήμερα να είναι στολίδι και όχι στίγμα της συνοικίας μας.
Η πλατεία Βενιζέλου κράτησε το όνομα της Στρατώνας για πολλά χρόνια γιατί εκεί βρίσκονταν οι Στρατώνες. Στην Κατοχή στο έπος το 40 χρησιμοποιήθηκαν ως στρατόπεδο Ιταλών αιχμαλώτων και όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί τις χρησιμοποίησαν ως στρατόπεδο Ρώσων αιχμαλώτων και κατόπιν σαν αποθήκη πυρομαχικών που ανατινάχτηκε το 43. Το Ασυλο στον πόλεμο είχε μετατραπεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο και το Γηροκομείο είχε γίνει Ιταλικός στρατώνας. Σήμερα η δυτικη και βόρεια πλευρά είναι πεζόδρομος και αποτελεί μια απο τις πιο όμορφες πλατείες του Κορυδαλλού. Σίγουρα πολλοί θα θυμούνται ττην Γαρδένια στις χρυσές εποχές της και τις υπέροχες Νουγκατίνες της.
Εργασία και Συγκοινωνίες.
Οι περισσότεροι κάτοικοι του Κορυδαλλού εκείνοι την εποχή και μεταπολεμικά, άλλοι εργάζονταν στον Πειραιά, άλλοι στο εργοστάσιο του Δηλαβέρη στον Καραβά και άλλοι σε υφαντουργεία στην Νίκαια. Η μοναδική βιοτεχνία που υπήρχε στον Κορυδαλλό ήταν του Αδαμπάσογλου που έφτιαχνε κεραμικά.
Τα πρώτα λεωφορεία από τον Πειραιά σταματούσαν στο Σανοπωλείο του Μαχά λίγο πιο πάνω από το Περιβολάκι, μετά το τέρμα πήγε στο λεγόμενο Παλιό τέρμα στην Αθηνάς και Ξενοφώντος ενώ ακόμα η πλατεία Ελευθερίας ήταν μια αλάνα που τον χειμώνα την διαπερνούσε ένα ρέμα. Κατόπιν το τέρμα πήγε στην γωνιά Ταξιαρχών και Γρηγορίου Λαμπράκη και έτσι ονομάστηκε το Παλιό Τέρμα κάτω από την πλατεία Ελευθερίας. Τα πρώτα λεωφορεία που έκαναν την διαδρομή Πειραιά Κορυδαλλό ξεκινούσαν από την οδό Καθολικής Εκκλησίας, ήταν παλιά αμερικάνικα σε χρώμα κρεμ προς το κίτρινο με μαύρες ρίγες όπως τα αμερικανικά σχολικά που βλέπουμε στα έργα. Τα πρώτα Σκάνια με του κουτσή μούρη σε χρώμα μπλε και άσπρο φάνηκαν γύρω στο 57 απο όσο θυμάμαι.
Σχολεία εκκλησίες.
Ο Άγιος ταξιάρχης ήταν τότε το μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στην αυλή του καινούργιου ναού που χτίστηκε στις αρχές του 60, ενώ ο Άγιος Γεώργιος ήταν ένα μικρό παραγκάκι απέναντι απο το πρώτο δημοτικό σχολείο που ήταν και το μοναδικό στον Κορυδαλλό.
Ενα από τα πρώτα ιδιωτικά σχολεία ήταν της Δουρατσίνου στην οδό Σερρών που λειτούργησε αρχικά δίπλα στο σινεμά Ακροπολ έναν απο τούς πιο όμορφους κινηματογράφους του Κορυδαλλού. Το πρώτο δημόσιο Γυμνάσιο Κορυδαλλού λειτούργησε σε δυο κτίρια ένα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου και το άλλο στον Ηράκλειτο στην Πέτρου Ράλλη. Τα πιο γνωστά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (Δημοτικό και Γυμνάσιο) που σπούδασαν πολλοί Κορυδαλλιώτες ήταν του Μακρυγιάννη στην Ψαρρών και του Ρηνιωτάκη στην Αγίου Γεωργίου.
Κινηματογράφοι.
Μετά τη δίνη του πολέμου και του Εμφυλίου ο κοσμάκης ζήτησε διασκέδαση και η πιο φτηνή ήταν τα σινεμά.
Το Ακροπολ ήταν απο τα πρώτα σινεμά στον Κορυδαλλό στην Ταξιαρχών και μετά το Βίκτωρ στην οδό Ζάππα, το Ποπίκο δίπλα απο την Πλατεία Ελευθερίας και το αξέχαστο καλοκαιρινό Αύρα στην Αγίου Γεωργίου με την μάντρα πνιγμένη στα γιασεμιά. Το Ποπίκο διοργάνωνε και μουσικά πρωινά τις Κυριακές. Το Άστρο έγινε αργότερα επί της Γρηγορίου Λαμπράκη. Σήμερα όλα έγιναν σουπερ μάρκετ και μεγαλοκαταστηματα οπως το Ακροπόλ που στεγάζει το κατάστημα Κωτσόβολος στην Ταξιαρχών.
Καφετερίες.
Όταν τσιμεντάρανε και σουλουπώσανε κάπως την Πλατεία Ελευθερίας ανοίξανε και τα πρώτα μαγαζιά. Το καφενείο των Φιλάθλων η το καφενείο της Προοδευτικής μάζευε όλους τους Φιλάθλους του Κορυδαλλού. Μετά ήρθε η εποχή της καφετέριας και του Ζαχαροπλαστείου την δεκαετία του 70.
Το Κορονάντο στην γωνιά της Αθηνάς στην βόρειο δυτική πλευρά της πλατείας Ελευθερίας άφησε εποχή όπως και το Αλουέτ παραδίπλα και στα νότιο δυτικά της πλατείας το Εβρώπα με το απίθανο παγωτό Σικάγο (αξέχαστος σερβιτόρος ο Τζίμης) ακολούθησε το Λα Βάγκ και η Μπαρμπαρέλα στο υπογειάκι στην γωνία Αγίου Γεωργίου. Στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου το Λεζ Αμή ήταν απο τα πιο σοφιστικέ στέκια. Πολλοί μουσικοί και ροκ συγκροτήματα Κορυδαλιώτικα το είχαν κάνει στέκι, αξέχαστος σερβιτόρος ο Χάρης. Στην Πλατεία Βενιζέλου η Γαρδένια φημιζόταν για τις πάστες τις. Κάποια στιγμή πολλές καφετέριες μεταφέρθηκαν και άλλες άνοιξαν στην πλατεία Μέμου, απο τις πρώτες το Κορονάντο που όμως δεν γνώρισε την παλιά δόξα και στην συνέχεια το Αραμης.
Σήμερα καμιά από τις παλιές καφετέριες της πλατείας Ελευθερίας δεν υπάρχει την θέση τους έχουν πάρει καινούργια και πιο μοντέρνα μαγαζιά, Γκούντις, Φλοκαφέ, Εβερεστ κ.λ.π.
Η Ταξιαρχών που παλιά είχε ένα μικρό παγωπολείο, ένα χασάπικο και μάντρες με υλικά οικοδομών, σήμερα εξελίχθηκε σε μία από τις πιο πολυσύχναστες εμπορικές οδούς του Πειραιά.
Σουβλατζίδικα του Κορυδαλλού.
Ίσως το πιο γνωστό σουβλατζίδικο που άφησε εποχή και υπάρχει ακόμα ήταν η Αγανάκτηση του Κυρ Νίκου δίπλα στο Ακροπολ. Πολλοί παλιοί θα θυμούνται τον Κυρ Νίκο από την εποχή πού ήταν γαλατάς, με το τρίκυκλο και τις τσίγκινες καρδάρες με το γάλα που πούλαγε χύμα και μετά με τα πρώτα εμφιαλωμένα μπουκάλια της ΕΒΓΑ. Σιγά σιγά κατάφερε να φτιάξει ένα από τα πιο πολυσύχναστα σουβλατζίδικα του Κορυδαλλού και όχι μόνο. Ενα άλλο πολύ γνωστό σουβλατζίδικο ήταν το Κοχύλι του Ρέκκα στην Ταξιαρχών και Σπετσών γωνία, σήμερα το Κοχύλι βρίσκεται στην οδό Αγίου Γεωργίου λίγο πριν το Δημοτικό σινεμά το παλιό Βίκτωρ. Τα σουβλάκια του Ρέκκα και ειδικά το μπιφτέκι, εξακολουθούν να είναι από τα καλύτερα της περιοχής.
Προϊστορία
Ο Κορυδαλλός είναι ένας δήμος που τα ίχνη του εμφανίζονται στους προϊστορικούς χρόνους και στην Ελληνική μυθολογία. Ο μύθος ήθελε να κατοικεί εδώ, στους ανατολικούς πρόποδες του όρους Αιγάλεω, ο Προκρούστης, μέχρι τη μοιραία αναμέτρησή του με το Θησέα. Ξένοι ερευνητές θα εντοπίσουν κατάλοιπα του αρχαίου ηρώου, ίχνη δρόμων, τμήματα οικισμού και νεκροταφείου. Στην αρχαιότητα, ήταν ένας από τους 100 δήμους της Αττικής που ίδρυσε ο μεγάλος Αθηναίος πολιτικός Κλεισθένης, στο τέλος του 6ου αιώνα π.Χ.. Ανήκε στην Ιπποθοωντίδα φυλή. Η θέση του προσδιορίζεται στους ανατολικούς πρόποδες του Αττικού όρους Αιγάλεω, γνωστή από τον Στράβωνα.
Η ιστορία «χάνει» για ένα χρονικό διάστημα τα ίχνη του. Το όνομά του αναφέρει ξανά ο λόγιος, κληρικός και φιλόσοφος Θεόφιλος ο Κορυδαλλεύς (1563-1646). Διακόσια χρόνια μετά, ο Κορυδαλλός αποτελεί το κέντρο ενός μεγάλου τσιφλικιού που ανήκει στον Εμμανουήλ Κουτσικάρη, ο οποίος δίνει το όνομά του σε όλη τη περιοχή. Ο επόμενος ιδιοκτήτης βαπτίζει την περιοχή, με το δικό του όνομα, συνοικισμός Παχύ.
Το 1923, η περιοχή παίρνει ξανά το όνομα που είχε στην αρχαιότητα: Κορυδαλλός. Το 1928, 2500 κάτοικοι αναπτύσσουν τους πρώτους οικισμούς. Το 1934 με προεδρικό διάταγμα ο Κορυδαλλός γίνεται αυτόνομη κοινότητα και το 1946 αναγνωρίζεται ως Δήμος.
Η πόλη αναπτύχθηκε ραγδαία με το μεγάλο εσωτερικό μεταναστευτικό ρεύμα της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας, για να φτάσει σήμερα σε ένα δήμο με πληθυσμό περίπου 100.000 κατοίκους.
Οι ρυθμοί ανάπτυξης του πληθυσμού υπήρξαν ιδιαίτερα έντονοι την περίοδο 1980-1990. Αποτέλεσμα, η ποιοτική και ποσοτική αύξηση του εμπορίου, που σε συνδυασμό με την γεωγραφική θέση της πόλης, την ύπαρξη μεγάλων πλατειών, που έχουν εξελιχθεί σε υπερτοπικούς πόλους αναψυχής, έχουν αναδείξει τον Κορυδαλλό σε περιοχή με υψηλές τιμές γης και υψηλότερο εισοδηματικό επίπεδο σε σύγκριση με άλλους Δήμους.
Διαθέτει μια από τις σημαντικότερες αγορές της ευρύτερης περιοχής με κάθε είδους καταστήματα, ιδιαίτερα στον τομέα του λιανικού εμπορίου και της ψυχαγωγίας.
Γενικά θεωρείται το κέντρο της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά και της Δυτικής Αττικής
Πηγή : www.in2greece.com